Najstariji zapis epske pjesme Srba južne Italije iz 1497.
1 min read
Srpski vitez / Mapa današnje Italije
Na današnji dan, 1852, rođen je Simo Matavulj, srpski pisac iz Dalmacije i prvi predsjednik Udruženja književnika Srbije. Matavulj pripada epohi realizma, a njegova najpoznatija djela su roman „Bakonja fra Brne“ i pripovijetka „Pilipenda“.
Prema najstarijim zapisima, Srbi iz Crne Gore, Dalmacije i ostalih srpskih zemalja, su posle Kosovske bitke u 14. vijeku, bježeći pred najezdom Turaka našli utočište u pokrajini Molize, u Južnoj Italiji. Takođe, Srbi su živjeli i u Abrucu, Avelinu, Apuliji i Kalabriji. Samo u pokrajini Molize je bilo devet srpskih naselja.
Do 19. vijeka stanovnici samo tri naselja, Akvaviva Kolekroče, San Feliče i Montemiro, su uspjela da savladaju sve izazove i prepreke vremena, da zadrže svijest da su Srbi, i da sačuvaju srpski jezik i običaje kao što je „nalaganje božijeg badnjaka kao zavjet“.
U ostalih šest naselja su izgubili srpski jezik, savladali jezik svoje nove domovine Italije, ali bez obzira na to imali su u glavi svoje srpsko porijeklo.
Italijanski pesnik Rođeri de Pačijenca di Nardo (Rogeri de Pacienza di Nardo), 1497. godine je pisao o grupi srpskih izbeglica koji su napustili srpsku despotovinu i naselili se u selu Đola del Kole, blizu Barija.
On je, čak, i imenom i prezimenom pobrojao sve koji su tom prilikom učestvovali kao zabavljači pred kraljicom, pa se tako pominju naša stara imena: Ratko, Milica, Vučeta, Stana, Vukašin, Raško, Ruža, Vuk…
Slušajući te srpske doseljenike u okolini Napulja, Pačijenca je stvorio najstariji poznati zapis srpske narodne epske poezije. Prvog juna 1497. godine, u mjestu Đoja del Kole, pjesnik je slušao pjevanje na jeziku koji mu je bio sasvim nepoznat i, isključivo se oslanjajući na sluh, sastavio ovakav zapis:
Orauias natgradum smereuo nit core
nichiasce snime gouorithi nego Jamco
goiuoda gouorasce istmize molimtise
orle sidi maolonisce dastobogme
progouoru bigomte bratta zimaiu
pogi dosmederesche dasmole slauono
mo despostu damosposti istamice
smederesche Jacomi bopomoste
Jslaui dispot pusti Jsmederesche
tamice Jatechul napitati seruene
creucze turesche bellocatela vitescocha
Rođeri de Pačijenca je ove stihove uvrstio u svoj spev „Balzino“, koji je posvetio napuljskoj kraljici. Pjesmu je otkrio akademik Miroslav Pantić 1977. godine i identifikovao ju je kao bugaršticu, tj. pjesmu dugog stiha od petnaest do šesnaest slogova. U pjesmi je iskazano stvarno tamnovanje Sibinjanina Janka (Janoša Hunjadija) u Smederevskoj tvrđavi.
Rekonstrukcija ove pjesme, akademika Pantića, izgleda ovako:
Orao se vijaše nad gradom Smederovom.
Nitkore ne ćaše s njime govoriti,
nego Janko vojvoda govoraše iz tamnice:
“Molim ti se, orle, sidi malo niže
da s tobome progovoru: Bogom te brata jimaju
pođi do smederevske gospode da s’ mole
slavnomu despotu da m’ otpusti iz tamnice smederevske;
i ako mi Bog pomože i slavni despot pusti
iz smederevske tamnice, ja te ću napitati
črvene krvce turečke, beloga tela viteškoga.”
Uprkos upornoj hrvatskoj propagandi koja poriče srpsku pripadnost Slovena koji su naseljavali južnu Italiju, a pogotovo koja poriče srpsko porijeklo stanovnika Molizea, i srpskom odricanju od svog cjelokupnog nacionalnog bića, ova pjesma ostaje kao trajno svjedočanstvo drugačije istorije od one koja nam se svakodnevno nameće iz vatikanske kuhinje.
Osim toga, postoje i istorijski zapisi koji nedvosmisleno potvrđuju da su Sloveni koji su tada naseljavali to područje bili Srbi.
Izvor: Rasen
Pročitajte još:
Kakav komunista. Šta sve napriča, dobro bilo u komunizmu. A komunizam je i dalje, sve njihovi na vlasti.
Identitet i kriza identiteta
Rod, pleme, koleno. Reč, govor, misao.
Identitetska dezintegracija, identitetska asimilacija, unijaćenje, migracije, adaptacija, verifikacija identiteta.
Branislav Nušić je rekao da znanje ima granice, dok ih neznanje nema.
Poslednji ratni sukobi u Evropi u 20. veku, na tlu bivše Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije nisu promenili granice AVNOJ-a, ali su srušili granice između morala, istine i činjenica s jedne strane i neistina i zabluda s druge. Građani Jugoslavije sedamdesetih, osamdesetih godina, pa i pre, nisu mogli ni da slute da će Jugoslavija u neko dogledno vreme propasti, da će se jugoslovenstvo pokazati kao jalova zamisao, da će industrija biti kolektivno podvedena pod stečaj, da će privredni giganti toga doba – IMT, IMR, EI Niš, IM Zmaj,Zavod Crvena zastava, Robna kuća Beograd, Goša, PKB, BEKO, PK Servo Mihalj,… ubrzo doživeti fijasko. I kao što malopre pomenuti gospodin Nušić reče-znanje ima granice, dok ih neznanje nema.
Sredinom 20. veka, pa do neke ’80. godine 21. vek je iščekivan kao neko
doba neslućenog progresa.
Osamdesete godine su bile uvertira za devedesete godine. Pad komunizma. I sam po sebi to je divno, ali alternativa je bila vazalstvo.
I dok su SR Srbija i srpski narod tonuli u egzistencijalne neprilike, tih osamdesetih godina desilo se nešto zanimljivo,nešto što se naslućivalo, čak i očekivalo.
Brutalno je deformisan koncept bratstva i jedinstva srpskog i hrvatskog naroda, a samim tim je srušena strategija mirnog suživota. Tragedija je još veća kada se ima na umu da je „duh ustaštva pušten iz boce“.
Kada se govori o hrvatskom narodu mora se priznati da je on po poreklu etničkog korpusa sasvim identičan srpskom narodu. Takođe, treba primetiti da su Srbi vekovima dotad bili podvrgnuti nasilnoj, egzistencionalno nužnoj asimilaciji, unijaćenju. Velike migracije srpskog življa sa područja Stare Hercegovine, Kosova, Crne Gore, Metohije ka trgovačkom središtu Balkana – ka Dalmaciji,Kordunu, Liki od 14. do 19. veka u kom je takođe bilo Srba, bile su prouzrokovane porodičnim i plemenskim sukobima, lošim ekonomskim uslovima u zavičaju i pre svega terorom Osmanske imperije.
Međutim sve ima svoju cenu, pa tako i promena sredine. Neupitno je tekao proces pohrvaćivanja Srba , stapanje je bilo rukovođeno iz Vatikana/Rima, Beča i Budimpešte.
Znači da je suživot Hrvata i Srba istorijski poprilično dug, ako se
„suživotom“ kao takvim mogao i
nazvati. Međutim, 20. vek je doneo neke nove prilike, posle kojih su Hrvati prvi put u svojoj istoriji dobili svoju nezavisnu državu -i to na stratištu srpskih mučenika, pravoslavnih stradalnika, ali i Roma, Jevreja,… Rekom Savom tekla je srpska krv. Moderni hrvatski identitet utemeljen je za vreme Nezavisne Države Hrvatske,bazirajući se danas kao i tada, ali neformalno na antipravoslavlju, antisrpstvu, antislovenstvu?!
Eklekticizam (od grč. ἐκλέγειν – izabrati) je filozofski pristup koji se ne drži ni jedne rigidne paradigme postavljenih pretpostavki ili zaključaka, već stvara višestruke teorije kako bi stekao uvid u fenomen, ili primenjuje samo određene teorije u određenim slučajevima. Eklekticizam smatra da se traženje istine ne iscrpljuje u jednom filozofskom sistemu. Pojam potiče od grčke reči eklektikos, birati najbolje. I pored pisane istorijske građe, istraživačkih radova, metodičkih analiza, srpsko poreklo mnogih istaknutih ljudi sa područja današnje Republike Hrvatske neopravdano je upitno i sporno iz hrvatskog ugla gledanja.
Zašto su rodom „Hrvati“ Nikola Tesla, Vlaho Bukovac, Milutin Milanković, Novak Đoković, Aleksandar Aco Apolonio, Valtazar Bogišić , Ivan Meštrović, Josif Runjanin, Rafo Marić, Siniša Mihajlović, Petar fon Preradović, Nikolas Pavlović, Konstantin Vučković, Frano Kulišić, Ivan Ivo Vojnović, Antonio Rendić Ivanović, Karolina Nevenka Goić Borojević, Dum Ivo Stojanović, Natko Nodilo, Alehandro Eduardo Gojić Herez, Ivo Ćipiko, Vid Vukasović Vuletić, Ruđer Josip Bošković, Svetozar Borojević od Bojne, Ivan Vučetić,Žan-Pol Lukšić Fontbona, Rade Šerbedžija,Neven Ivan Ilić Alvarez, Milan vitez Rešetar, Esteban Antonio Skarmeta Vraničić, Marija Karolina Aregi Pasko Baburica Šoletić, Petar Ernesto Dragićević Kariola , Simeon Piščević,Božidar Božo Đaja, Ivan Dživo Gundulić, Alehandro Raul Spajić Tores,Savo Vuletić,Ignjat Bakotić, Uroš Trojanović,Luko Zore, Luka Paskalis Primojević, Sabina Fantoni Kamalić, Vukašin Lugonja, Paskoje Primojević ,Romi Marija Šmit Crnošija, Cesar Bijelić-Pomareda, Gabrijel Borić Font,Jovo Berdović,Antun Matija Reljković, Ingrid Antonijević Han,Matija Ban, Čedomil Laušić Glasinović , Lujo Vojnović,Rikardo Antonio Mohamed Matijević, Arsen Dedić, Karlos Gonzales Jakšić, Jovo Gerun, Emilio Ognjenović, Pedro Vušković Bravo, Ivan Sezar Gabrić,Mihail Milišić, Jeftimije Ljubibratić,…?!
Zašto nisu „Hrvati“ i Sava Janjić/ Dragutin Janjić,patrijarh srpski Pavle/Gojko Stojčević, Josif Rajačić, Justin Jovanović /Jovan Jovanović, Jovan Rašković, Milan Mandarić, Predrag Stojaković,…
Reč je o Srbima i ljudima srpskog i slovenskog porekla. Matični jezik njih i /ili njihovih predaka jeste srpski, to jest srpskohrvatski makrojezik.
(1)Srbi i ljudi srpskog porekla;
srodnosti i suživot naroda na Balkanu i u rasejanju
„Važno je da jedan narod kroz sve vekove brojnih iskušenja zadrži svoj urođeni temperament i svoju tradicionalnu simboliku. Srbi su kao malo ko u ovom delu Evrope u tome i uspeli.“
Franc List
Srpski etnički korpus je nejedinstven,heterogen,
geografski razbacan, i kulturološki bogat.
Brojni Srbi i ljudi srpskog porekla su prema mnogim pretežno hrvatskim izvorima informacija predstavljeni kao Hrvati, ljudi hrvatskog porekla,ili ljudi koji nemaju srpsko poreklo.
Popis iz 1846. godine: 2 miliona 643 hiljade Srba u Hrvatskoj
Na prostoru današnje Hrvatske, ovaj germanski kartograf naveo je da tu živi 836 hiljada Hrvata i 2 miliona 643 hiljade Srba
Hajnrih Benhaus, glavni kartograf Austrijskog carstva prije 176 godina, tačnije 1846. objavio je etnografsku kartu Austrijskog cartstva. Na prostoru današnje Hrvatske, ovaj germanski kartograf naveo je da tu živi 836 hiljada Hrvata i 2 miliona 643 hiljade Srba.
Kartograf je vrlo precizno bez ikakvih ličnih interesa naveo koliko na toj teritoriji živi i kog stanovništva. Iz ovoga se vidi da je na tlu tadašnje Hrvatske, Srba bilo tri puta više u odnosu na Hrvate.
Ovaj etnografski podatak, kao i etnografsku kartu Evrope iz tog perioda mogu se naću u trećem tomu Enciklopedije Catena mundi III.
Sledeće godine, odnosno 1847. isti germanski kartograf objavio je etnografku kartu Osmanskog carstva na tlu Evrope. Na prostoru današnje Srbije, Crne Gore i Bosne i Hercegovine živjelo je „99%“ Srba.
Na ovaj način, veliki kartograf velikog moćnog Austrijskog carstva predstavio je etnografsku sliku Balkana.
Što se tiče bana Josipa Jelačića tokom njegove vladavine bio je poznat njegov stav o „slogi i bratinstvu” između Hrvata i Srba. On to nikada nije dovodio u pitanje. O tome svedoči i njegov ćirilični proglas „Narodu srpskom i srpskom u Trojednoj Kraljevini Dalmacije, Hrvatske i Slavonije” u vezi sa svojim imenovanjem za bana.
Šta se desilo u ovih 176. godina, da se jedan narod koji je bio „najmnogobrojniji“ na prostoru Balkana toliko asimilira?
Neki istoričari smatraju da je Kraljevina SHS, a kasnije Jugoslavija bila projekat iz koga su Srbi izašli kao najporaženiji narod.
Nakon Kraljevine SHS dolazi mračni period NDH-a i monstruozna stratišta poput Jasenovca, gde se „rešava srpsko pitanje“ (jednu trećinu proterati, jednu trećinu pokatuličiti, a jednu trećinu ubiti).
Onda dolaze i devedesete, a prema popisu stanovništva iz 1991, poslednjem pre početka rata, u Hrvatskoj je živelo 581.663 Srba. U periodu od 1991-1995. u Hrvatskoj je u izganstvno proterano blizu 250.000 hiljada Srba, od kojih prema popisu iz 2005. godine u izbeglištvu živi njih 200.000.
Računica pokazuje sledeće od 2 miliona 643 hiljade Srba iz 1843. godine, u Hrvatskoj danas živi svega 186. 633 tj. 4,36 %.
Za manje od 2 veka jedan narod izgubio je blizu 2 i po miliona stanovnika, ako nisu svi fizički stradali , asimilacijom njihovni potomci koji glorifikuju ustaštvo su svakako stradali duhovno.
Simo Matavulj je rođen u Šibeniku 1852. godine. Bio je srpski pisac iz Dalmacije i prvi predsednik Udruženja književnika Srbije.Matavulj pripada epohi realizma a njegova najpoznatija dela su roman Bakonja fra Brne i pripovetka Pilipenda.Bio je jedan od petoro dece šibenskog trgovca Stevana Matavulja i Simeune Matavulj (rođene Triva). U Šibeniku je završio osnovnu školu na italijanskom i srpskom jeziku, kao i nižu gimnaziju. Zatim odlazi u manastir Krupu kod svoga strica, igumana Serafima, ali, izgubivši volju za manastirskim životom, odlazi u zadarsku učiteljsku školu, koju završava 1871. godine.
Matavulj je bio jedan od najobrazovanijih i „najevropskijih“ srpskih pisaca.
Do Matavulja, naši pisci se razvijaju poglavito pod uticajem ruske, nemačke i mađarske književnosti; od njega počinje i sasvim prevlađuje romanski uticaj, naročito francuski. Matavulj je najviše čitao i prevodio francuske realiste i naturaliste; na njihovim delima je razvio ukus i učio veštinu pisanja. Naročito je voleo i čitao Zolu i Gija de Mopasana, i po njihovim uzorima počeo i sam pisati. On je od francuskih naturalista naučio da oštro, objektivno i savesno posmatra život i potom unosi u delo. U svojim „Bilješkama“ on to izrično veli i objašnjava kako on shvata francuski književni realizam, koji se ne sastoji u grubom kopiranju života, već je piscu dozvoljeno da preinači detalje i skladno poveže prema višem umetničkom cilju u granicama stvarnosti. Do njega, naši se pisci nikada nisu sasvim otrgli od romantičarskih sklonosti; tek je Matavulj potpun i čist realista. On je u pripoveci dosledno sproveo ideje evropskog književnog realizma, trudeći se da hladno i objektivno opisuje život, bez uzbuđenja i tendencija, uvek na osnovi obrazaca iz stvarnog života. Tako je Matavulj stvorio najbogatiju i najraznovrsniju galeriju nacionalnih tipova, oštro i tačno izvajanih prema životu. Dok su ostali srpski pripovedači
prikazivali život samo u uskom vidiku svoga kraja, Matavulj opisuje razne srpske krajeve i ljude iz raznih društvenih slojeva. On opisuje Dalmaciju kao i Crnu Goru i Beograd, seljake i mornare kao i građane i intelektualce. Najbolja su mu dela „Uskok“ i „Bakonja fra Brne“. U prvom slika patrijarhalni moral i viteštvo gorštaka iz crnogorskog krša, a u drugom primorske seljake i franjevce jednog katoličkog manastira iz Primorja, na osnovi ličnih utisaka i uspomena iz svoga đakovanja u manastiru. „Bakonja fra Brne“ je pisan vedrim i dobrodušnim humorom, sa diskretnom podrugljivošću prema svetim ljudima, no bez sarkazma i tendencija, slično postupku Anatola Fransa, čija je dela cenio i koga je i lično poznavao. To je njegovo najbolje delo, prepuno humora, živopisnosti i pronicljive psihologije. To je, ujedno, i jedan od najboljih romana srpske književnosti. Najpoznatija njegova pripovetka je „Pilipenda“, koja opisuje unijaćenje Srba iz Petrovog polja u Dalmaciji.
Matavulj se odlikuje oštrim i trezvenim posmatranjem života, sposobnošću da zapazi i odabere karakteristike lica i situacija, da to kaže zanimljivo, neusiljeno i jednostavno. On ne izmišlja ni fabulu ni epizode, niti ih razvija prema sopstvenim afektima i raspoloženjima. Lica i događaje traži u životu, upravo u spoljnom životu, u onome što je dostupno čulnim opažanjima, i događaje razvija u granicama životnih mogućnosti. On je od francuskih naturalista primio ono što se moglo tehnički savladati i primiti razumom, ali kod njega nema ni Zoline tragike ni Mopasanova artizma. Zbog toga u njegovim novelama nema poezije i dubljeg i složenijeg unutrašnjeg života, nema pravog umetničkog sklada u celinama. Njegovim delima oskudeva mašta i lirizam. Te svoje nedostatke, koji su mu smetali da postane pisac šire publike, nadoknadio je svojim velikim književnim obrazovanjem, koje ga je učinilo popularnim kod književno obrazovane publike.
Unijati u Dalmaciji, ili Grkokatolici u Dalmaciji, verska su zajednica, koja je postojala u 19. i 20. veku. Pojavili su se 1832. godine, a nestali uglavnom u naseljima Kričke, Baljci i Vrlika u Drugom svetskom ratu, vrativši se u pravoslavnu veru, a manjim delom prelaskom u rimokatolike.
To su bili Srbi pravoslavci, koji su sklopili uniju sa Rimokatoličkom crkvom i priznali vrhovnu vlast Pape, čime su izašli iz okvira Srpske pravoslavne crkve. Zadržali su pravoslavne crkvene običaje, kao što je krštavanje s tri prsta, slavljenje slave, služenje liturgije na kvasnom hlebu, pričešćenje pod oba vida, nošenje brade i sklapanje braka kod sveštenstva, ikonostas u crkvi i izostanak klupa za sedenje.
Unijaćenje je sprovođeno uz potporu države, tada Austrijskog carstva, a car je lično finansirao izgradnju verskih objekata. Srbi i Srpska pravoslavna crkva su to doživljali kao nasilan pokušaj pokatoličenja i zatiranja pravoslavnog stanovništva Dalmacije, a Hrvati i Rimokatolička crkva kao „miroljubivo sklapanje zajedništva dve vere“ .
Prvi pokušaji unijaćenja pravoslavnih Srba u Dalmaciji, događali su se za vreme vladavine Mletačke republike. U vreme Kandijskog rata, 1648. godine, veliki broj Srba pravoslavaca, predvođenih episkopom Epifanijem Stefanovićem i kaluđerima manastira Krke, prebegao je sa turske na mletačku teritoriju. Epifanije Stefanović je 1. novembra 1648. u Viru sklopio uniju, uz prisustvo kapucina Vartolomeja iz Verone. Stefanović je ubrzo zatim umro, a kaluđeri su se okrenuli protiv unije, tako da je ona propala.
Mletačka republika je nakon Karlovačkog (1699) i Požarevačkog mira (1718) zavladala čitavom Dalmacijom. Sve pravoslavne Srbe na tom području je u crkvenom pogledu potčinila mletačkom filadelfijskom arhiepiskopu. Tada je to bio Meletije Tipaldi, koji je zvanično prihvatio uniju 1690. godine. Za pokušaj unijaćenja pravoslavnih Srba u Dalmaciji, poslužio mu je Nikodim Busović, paroh iz Šibenika, kojeg je 24. juna 1693. postavio za episkopa dalmatinskog. Prema katoličkim izvorima, Nikodim Busović je još 4. septembra 1692. u Veneciji ispovedio katoličku veru. Iako je njegovo hirotonisanje od strane Tipaldija izazvalu negodovanje krčkih kaluđera i patrijarha Arsenija III, patrijarh ga je ipak potvrdio za episkopa 1695. godine. Nakon toga, Nikodim Busović napušta uniju i okreće se patrijarhu.
Nakon prelaska Dalmacije u posed Austrijskog carstva, nastavljaju se napori u postizanju unije. Austrijsko carstvo je već dugo imalo iskustva sa unijatima na svojoj teritoriji. Pokušaj unijaćenja u Dalmaciji, bez uspeha, odigrao se 1819. godine, za vrijeme dalmatinskog episkopa Venedikta Kraljevića. Kraljević je u jesen 1818. otputovao u Beč, gde je boravio na poziv austrijskog cara Franca I. Tamo su ga ubedili da sklopi uniju sa Rimokatoličkom crkvom, pa nakon njegovog povratka sledeće godine, stižu četiri unijatska učitelja iz Galicije (Rusini). Srpski narod se pobunio protiv toga i podnio žalbu mitropolitu karlovačkom Stefanu Stratimiroviću, a ovaj austrijskom caru. Pošto je sve to bilo uzalud, na Duhove 11. marta 1821. godine, zaverenici su pucali na Kraljevićeve kočije. Tom prilikom je umesto Kraljevića, koji se nije nalazio u kočijama, poginuo unijatski učitelj kanonik Stupnicki, a kasnije je od zadobijenih rana preminuo i gradski zapovednik. Kraljević je nakon ovog događaja pobegao u Zadar, pa u Italiju, odakle se više nikada nije vratio.
etk ljuci italijani su srbi…srbija ima more aokean ima odavno…srbija do tokija…
@ruza veljova
Gluposti, u sto dijelova,
pise jedna ruza veljova…
SVE ŠTO JE IVANA NAPISALA U KOMENTARU ISPRED POTPISUJEM, JER SVE JE ISTINA. ALI UZALUD PRIČA I KUKANJE TREBA SE ORGANIZOVATI I BORITI NA STO NAČINA, NE ZA VLAST NE NA IZBORIMA TO JE SVE LAŽ DO LAŽI VEĆ ZA NAŠ NAROD ZA NAS SAME ZA NAŠU DECU AKO U NAMA NISU UMRLI KARAĐORĐE I PRINCIP MIHAJLO PUPIN I I VLADIKA NIKOLAJ.
Sve nam đabe Hrvati puno ulažu u pokatoličavanje i pohrvaćivanje Srba u Hrvatskoj i u svetu dok Srbija od davnina ne brine o našem narodu. Danas dok poslednji Srbi u Krajini i Hrvatskoj lagano izumiru bez struje, vode i puteva u XXI veku „predsednik“ Srbije umesto da brine o njima hvali se kako će dati Hrvatima Srbije i više no šta traže. Nije Srbija brinula o Srbima sa Žumberka pa su polagano postali Hrvati katolici, u Koruškoj među Hrvatima je dosta pokatoličenih Srba ali to Srbiju nije briga. Nema gde se naš narod ne tope jer nas vekovima vode budale i sluge zapada. Koliko nam je samo patnje i izgubljenih života doneo ludi kralj koji je hrvate i slovence zvao braćom na srpskoj mladosti i krvi stvorio im države da bi nam oni uvek kad mogu zabili nož u leđa. Ali na žalos Srbi iz toga nisu naučili ništa i dalje se gura po starome hrvati u Srbiji mašu šahovnicama a Srbi u Hrvatskoj niti pisnuti ne smiji ko je kriv?
Po tebi je dvadeseti vek počeo biološkim, a završio se ekonomskim razaranjem Srbije samo zbog loše procene neprijatelja da Srbija brine i spremna je da štiti koliko može svoju braću van Srbije. Javi onda neprijateljima kako nas baš zabole za Srbe van beogradskog pašaluka, da ne stradamo više, a i oni će uštedeti more para.
@Ivana Bravo Ivana,ako dozvolite da dodam na vas sjajan tekst moje skromno sadasnje zapazanje .Srbiju ce preplaviti migranri.Mladi odlaze na zapad masovno.Hrvatska i Madjarska prave bedem.Nemacka vraca u Srbiju 600000 najgore ljude iz migrantskog korpusa.Zadrzavaju samo kvalifikovane i odabrane.Srbija dobija 9 milijardi para da „smesti „svoj novi narod i ubrizga vakcinu protiv bele kuge.Srbija ima prosek starosti 45 godina.Stizu oni sa 23.Iz Turske do leta stize ka eu jos 4 miliona.uglavnom Pakistanaca,Avganistanaca,Iranaca,najmanje Sirijaca kkoji su obrazovani.Dakle odlazak ce biti kao od 1458.Iz Hrvatske idu iz drugih razloga,i njih ceka ista sudbina.Ograde su prema Hrvatskoj i Madjarskoj samo kao onaj trn sto seljaci stavljaju na prelaz preko livade.Dakle i dalje vazi Velikasi proklete im dyse.
Nije lako biti najzapadniji pravoslavni narod koji je uvijek prvi na udaru Vatikana i u cije je srce zaboden osmanlijski noz na Kosmetu i u Bosni, a cija je sila zastitnica Rusija dosta skromnih mogucnosti i geografski daleko od nas. Pravo je cudo da mi pravoslavni Srbi uopste postojimo obzirom gdje zivimo i kakve smo ludosti pravili u.proslosti. Sadasnja vlast u Srbiji radi koliko moze, ali ne moze Vucic sve sam, bar smo 2012 zaustavili potpuno samounistenje.
Pohrvaćivanje srba je sprovela Srpska pravoslavna crkva kada je donijela dekret da su srbi samo oni koji su pravoslavne vjere, a muhamedanci i rimo-katolici ne mogu biti srbi! To je bilo negdje 1920-ih, istoričari će znati bolje.